… powierzchnię mieszkania?

Nie jest to proste, bo mamy spory bałagan prawny w tej kwestii.

W świetle ustawy o normalizacji nie obowiązuje żadna Polska Norma do obliczania powierzchni lokali mieszkalnych.

W praktyce stosować możemy dwa uregulowania:

• PN-70/B-02365 z 30 czerwca 1970 r.
• PN-ISO 9836:1997 z 28 października 1997 r.

Te normy bardzo się różnią między sobą.

Według starej normy z 1970 roku mierzy się powierzchnię mieszkania w stanie surowym, tzn. bez tynków i okładzin.

Według tej nowszej w stanie całkowicie wykończonym. Nowa norma wprowadza też pojęcie "ścian działowych nadających się do demontażu", a deweloperzy niesłusznie uznają za takie wszystkie ściany działowe, nawet te murowane.

Teoretycznie nowa norma zastąpiła starszą, ale ponieważ żadna z nich nie jest jednak wskazana do obowiązkowego stosowania, decyzja, którą normę wybrać, należy do umawiających się stron.

Różnice między normami wyglądają szczegółowo następująco.

PN-70/B-02365

• pomiaru dokonuje się metr nad podłogą; w stanie surowym, tzn. bez tynków i okładzin wykonywanych na miejscu
• wnęki w ścianach o powierzchni powyżej 0,1 m kw. dolicza się do powierzchni mieszkania
• pilastry i inne występy ścienne o powierzchni powyżej 0,1 m kw. potrąca się z powierzchni pomieszczenia i dolicza do powierzchni konstrukcji
• części pomieszczenia o wysokości wyższej od poziomu danej kondygnacji nie wyodrębnia się z powierzchni całego pomieszczenia
• powierzchnię pomieszczenia ze skośnym sufitem - o wysokości powyżej 2,20 m liczy się w 100 proc., o wysokości od 1,40 m do 2,20 m liczy się w 50 proc., poniżej 1,40 m nie wlicza się do powierzchni pomieszczenia
• powierzchni zewnętrznych niezamkniętych ze wszystkich stron, a dostępnych z danego pomieszczenia (balkony, loggie, tarasy itp.) nie wlicza się do powierzchni pomieszczenia, mieszkania lub lokalu użytkowego
• dokładność pomiarów i obliczeń powierzchni do 0,1 m kw.

PN-ISO 9836:1997:

• pomiaru dokonuje się na poziomie podłogi w stanie całkowicie wykończonym
• wnęk w ścianach o powierzchni powyżej 0,1 m kw. nie dolicza się do powierzchni mieszkania
• pilastrów i innych występów ściennych o powierzchni powyżej 0,1 m kw. nie potrąca się z powierzchni pomieszczenia
• część pomieszczenia o wysokości wyższej od poziomu danej kondygnacji wyodrębnia się i liczy oddzielnie powierzchnię obu pomieszczeń
• powierzchnię pomieszczenia liczy się w całości, zgodnie z powierzchnią jego podłogi, ale dzieli się ją na dwie części: część o wysokości 1,90 m i więcej oraz część o wysokości poniżej 1,90 m, która może być zaliczona tylko do powierzchni pomocniczej
• powierzchnie zewnętrzne niezamknięte ze wszystkich stron, dostępne z danego pomieszczenia (balkony, loggie, tarasy itp.) dolicza się do powierzchni pomieszczenia (mieszkania, lokalu użytkowego), wykazując oddzielnie: powierzchnie nienakryte (balkony, tarasy), powierzchnie nakryte (loggie)
• dokładność pomiarów i obliczeń powierzchni do 0,01 m kw.

Z przedstawionego porównania wynika, że korzystniejsza dla nabywców lokali jest norma PN-ISO 9836:1997. Wynika to z faktu, że do obliczenia powierzchni użytkowej dochodzi dopiero po całkowitym wykończeniu lokalu, czyli z uwzględnieniem pomniejszenia powierzchni o grubość tynków i okładzin.
Nabywca płaci wtedy za faktyczną powierzchnię użytkową lokalu.

Należy także pamiętać, że pomiaru powykonawczej powierzchni lokalu dokonywać powinna osoba posiadająca stosowne uprawnienia.